Tot die fatale dag in het prachtige Trier aan de Moezel. Na een beroerte overleed ze daar in het ziekenhuis. In onze ogen misschien te jong, maar voor haar misschien ook niet. Haar man volgde haar enkele jaren later.
Onderweg naar Trier hadden we veel regen, maar gaandeweg werd het weer beter. Ik zei gekscherend tegen mijn vrouw, 'kijk, tante zorgt voor mooi weer', niet wetende wat zou volgen. We zagen we een vos die haar jongen aan het leren jagen was en een klein uurtje later kwamen we aan.
Toen ik de parkeergarage uit liep kreeg ik een intens warm en blij gevoel (het was 16! graden). Op het drukke plein in het midden van de stad viel mijn oog op een dame van de leeftijd van mijn tante. Een paar seconden later was ze weer weg.
In een klein boekwinkeltje vond ik een boek voor mijn zoon op een plek waar het eigenlijk niet hoorde te liggen en voor mijn vrouw vonden we in een onmogelijk klein juweliertje een zilveren bedeltje waar ze al jaren naar opzoek was....buiten liep de oude vrouw net de hoek om. Ik had nog steeds dat warme gevoel.
Enkele uren en toeristische bezienswaardigheden later wilde de familie wat knagen, helaas bij, in mijn ogen, foute tenten. Ik had tijdens onze zwerftocht door de stad mijn oog laten vallen op een cafe bij een groep platanen en na wat overreding gingen we daar zitten.
Het tafeltje naast ons werd bezet door...de oude vrouw, nippend aan een 'Weizen'. Dreigende wolken kwamen onze kant op, maar het plein bleef droog. De bestelde salades waren voortreffelijk en moe maar voldaan vertrokken we naar de parkeer garage. De oude vrouw was al weg.
Na enkele minuten op de autobahn draai je een brug op, met een mooi uitzicht over de Moezel en Trier. Plotseling ging het regenen terwijl de zon onder de wolken doorscheen. Voor ons stond er een mooie regenboog in de lucht, als afscheid van een mooie ontmoeting......dag tante...dank je wel.
Vandaag komt de Nijmeegse 4daagse door mijn dorp heen. Altijd een groot feest, de muziek begon toen de eerste lopers langs kwamen, rond zeven uur 's ochtends dus.
Via deze weg wil ik alle lopers een warm hart toedragen, veel kracht wensen en ondersteunen in deze, vaak persoonlijke, uitdaging.
Zoals ik gisteren al aan iemand liet weten ben ik heel dankbaar dat de zwanen weer terug zijn in ons meertje. Weken lang heb ik ze zien broeden op hun nest. Vader zwaan zoveel mogelijk de opdringerige ganzen van zich af houdend. Na weken was het ene ei uitgekomen en zwom familie zwaan parmantig door het meer. Plotseling waren ze verdwenen, maar gelukkig zijn ze weer terug.
Vandaag kon ik de camera meenemen. Geniet van de natuur
Fenrir loopt los rond te struinen als plotseling een echte boswachter voor m'n neus staat. Een wat oudere man, streng kijkend vanachter een metalen brilletje. 'U weet toch dat de hond hier niet los mag lopen'??? Ehh, uhh, ehhh eigenlijk niet meneer de boswachter, stamel ik. 'Nou ja, deze keer is het geen probleem', antwoord de vriendelijke Duitser. 'Maar denk om het wild en de jonge herten'. Nieuwsgierig loopt Fenrir rondjes te dralen en begroet de man hartelijk. Na een aai over z'n bol kwam er zowaar spontaan een hondekoekje te voorschijn. Fenrir had er echter geen oog meer voor, wel voor de mooie Duitse Herder teef die aan kwam stuiven vanuit het struikgewas. De hond van de boswachter......lekker los.
